سرزمین کاریان کهن قشلاق و خاستگاه باصری کلمبه ی اولاد حاجی عزیز، جنب آتشکده و قلعه گلی کاریان

کاریان اینجا سالیان طولانی گذرگاه و قشلاق ایل بود .در ضمن از میزان کل مالکیت ان که  از کاریز نجم الدینی برخوردار بود یک هشتم متعلق به طایفه کلمبه ی و اولاد حاجی عزیز پدر بزرگ و کلان عمو ها بوده و هست اما به مرور زمان به سبب عدم مراجعه وارثین زمینها آنان  به ساخت و ساز توسط برخی اهالی منجر شده و مقدار زیادی از ان ناپدید و ساخت و ساز شده . اما سند  الآن رو شده و در پی کسب ان هستند منتها زمان بر است . یورد و منزلگاه این فامیل یوسفی ها و محمد خانی و شرکا تا 50 سال قبل در چند قدمی آتشکده و قلعه گلی کاریان بوده است . حتی چند تابستان هم این فامیل در مراتع و مزرعه کاریان تابستان خود را انجا گذرانده اند بدون پیمودن مسافت زیادی برای رسیدن به ییلاق و برگشتن دوباره به قشلاق خوش مراتع ایل .آنها  فصل گرما را با ساخت سایبان از شاخ و برگ درختان نخل و گز و بوته های شوره و کاشت هندوانه زندگی دل پذیری برای خود مهیا میکردند .   تصاویر واقعی از یورد انان در فصل آینده ارایه خواهد شد .گفتنی ها بسیار و مجال اندک .در حالیکه  رویدادهای مهمی در این قشلاق با اهمیت در گذشته ایل روی داده است ، رویدادهای تلخ و شیرین از جمله چند نوبت غارت در ان حوالی ، چند نزاع داخلی ، گیر افتادن نوجوانانی از ایل در برکه های پر از اب و نجات  توسط با تجربه های قوم. معاملات پایا پای با اهالی دهکده ها و رونق و شور و اشتیاق و پویایی زندگی ادامه دار تفریح سالم و گاها خطر افرین جوانان و صدها مورد دیگر .

 

اجاره سهم اقای ضرغامی از املاک فاریاب کاریان  ( کشت جو و گندم ) که توسط قنوات کاریان از جمله کاریز نجم الدینی در آن زمان آبیاری میشده است ،) اولاد حاجی عزیز کلمبه ی باصری مالک بخشی از امالک کاریان

طلوعی بر آتشکده آذر فرنبغ کاریان

نمایی از بقایای  ضلع شمالی آتشکده

برکه ی در چند قدمی آتشکده

نمایی از بقایای ویران شده قلعه گلی محل استقرار ون و مغان دوره ابتدای ساسانی

برکه بسیار بزرگ و مجل جمع آوری و ذخیره آب بین آتشکده و در ضلع جنوب شرقی قلعه گلی کاریان کهن

نخل و خرمای ویژه کاریان

ویژگیهای کاریان

بخشی از کانال و آبراهه کاریز (قنات ) نجم الدینی

برکه انجیری و اقع در شاخ برکه انجیری قشلاق ویزه باصری طایفه کرمی همجوار دشت گور

قلب دشت گور

آرامستان  گروهی از ایل باصری  در دشت و شاخ برکه انجیری  بی نام و نشان از دوره های پیشین که متعلق به طایفه کرمی  است . ( به اصطلاح ایلی ، دشتهای کش و قوس دار قشلاق که وسعت داشته و بین صخره های کوهستانی محاصره میشد به شاخ معروف بود که از مهمترین ان هم همین شاخ برکه انجیری ، که برکه ای روباز هم بدین نام معروف است . 

راه ارتباطی بین دشت گور و شاخ برکه انجیری با پوشش انبوه و پرپشت درختان کنار که هرجلوتر میرویم جنگلی انبوه و سایه دار را شامل میشود چنین بر می آید که عشایر منطقه خود حافظ محیط زیست و طبیعت کم نظیر و مراتع و قشلاق بوده و هنوز هم پایبندند . به انداه نیاز از چوبهای خشک برای افروختن آتش استفاده میکردند .جنگل ، کوه و دشت و کویر را منزلگاه و خانه خود دانسته و از ان بنحو احسن حفاظت و بهره برداری میکنند .

آخرین چاه رشته کاریز (قنات ) نجم الدینی  هنوز هم پر آب ، اما مسیر ان تغییر و به بیراهه زیر زمین میرود

هم اینک اب چاه این کاریز برای ،آب شرب دامها ی بومیان محلی مورد استفاده است .

دیگر چندان خبری از بزهای معروف خمسه و نژاد خوب و مقاوم بز و میش باصری در آن حوالی بجز چند تایی انهم در فصول کوتاه و زود گذر  نیست .

ادامه دارد