سر انجام ناخنک و دست کجی به باغ ها را کنار گذاشتم (ترک کردم ).naa

تصویر انارها کامل از آن باغات کوهنجان میباشد

ایل پس از گذر از کاریز (قنات )  ورودی خانه کهدان ، خاوران فعلی بشکل نا منظم در دشت شیبدار و سنگلاخی  جنوب منطقه بیکباره بزمین ریختند و چادر های یدکی  یک روزه بپا کردند  . اکثر مردم فکر و ذهنشان حول و حوش خرید از خاوران (خانه کهدان ) بود .  تعدادی از اهالی چادر نشین بطور نا منظم و پشت سر هم با اسب و چهار پا و قاطر راهی سفر نیمروزی و خرید مایحتاج روز مره بودند . سومین آبادی بین راه و مسیر ایل بود که ناچار تا  ورود به شهر بعدی میبایست احتیاجات خویش را بر طرف کنند . من را گویی از همان ابتدا طبق عادات سال های گذشته نیت  خرید و همراه شدن با کاروان ایل را به منظور خاصی طرح ریزی کرده بودم . یک قاطر  زرده درشت هیکل و بلند بالا  نسبت به دیگرچهار پایان  ،  فوق العاده  تند رو و تا حدی یورقه رو  را بهمین منظور از  یکی  از همسایه ها  قرض گرفتم  و لابلای کاروان به پیش می تاختم .  فاصله آبادیها و دهکده های آباد و پر رونق با  محل  چادر های  ایل حدود یک ساعتی زمان میبرد . عجب ذوق و شوقی داشتم . اصلا قصدم خرید واقعی نبود .سفر با دیگران  بهانه ای بود تا سالی یکبار بنظر خودم سفر پر ماجرا وپر بارم را به سر انجام رسانم و هم بدک نبود مقداری هم خرت و پرت خرید کنم و با یک تیر دو نشان بزنم .  کاروان در حرکت ، جلو دنبال و نا منظم در دسته های مختلف به پیش میرفتند . دو آبادی اول را رد کردیم و به مرکز خرید آبادی سوم که از حیث تنوع و تعداد جمعیت، فزونتر  و در و دکان بیشتر و بهتر  داشت  مورد  هدف بود  . سالها بود که رویه کار  اغلب افراد ایل   مشخص بود . و بدقت با دوستان و آشنایان قدیمی مراوده داشتند . کوچه باغی یکطرفه و  طویل دارای پیچ و خم که از طرفی در مجاورت کوه تپه  های شنی و گاهی صخره ای وقهوه ی و قرمز  کمرنگ و  ضلع مقابل هم دیوار قطور و بلند و غیر قابل گذر محدوده باغات را از مسیر گذر همگان محفوظ و در کف ،سنگفرش و راه آب سیلابی بهاری و زمستانی سالهای بیشماری گذرگاه عموم و همه سه دهکده مجاور هم بود .  قلوه سنگهای فرو رفته در کف زمین و ساییده شده آنقدر زیر سم ستوران ایل و مالکان و صاحبان باغ ها صیقلی و فرو رفته و کوفته شده بود که انعکاس نور آفتاب را بر سر و روی مسافران و تازه واردین میپاشید . درختان مرکبات و نخلستان سر بهوا و مجموعه باغات انارستان جلوه گر ی میکرد تا چشمان مسافران از راه رسیده را ی به خود مشغول دارد . نخلها با پنگ های چند طرف آویزان  لابلای برگهای  چتر مانند ،دانه های ( خوشه  های )فشنگی قشنگ زرد فام  و طلایی را در آغوش خود داشت . با وجود اینکه  فصل خزان و خشکی طبیعت حکمفرمایی میکرد ، اما باغها ی کاشته شده در دل تپه  ماهور های کوتاه و تا حدی مسطح جلوه و زیبایی خاص خود را بر ملا میکرد .  از پایین  که نگاهی بر آن داشتی حتما کلاهت فرو می افتاد . هر گوشه و کناری  از این باغ و آن مسیر رویش و چینش انواع درختان پر ثمر و قد بر افراشته آنقدر زیبا بود که هر رهگذری  در کل  همه  مسرور  و سر مست میشدند . وجب به وجب ان دیار متفاوت و زیبایی خاصی داشت . افراد هم دو  نفری  و سه نفری  و گروهی با هم و در هم گفتگو کنان سواره و پیاده به نزدیکی مقصد رسیدند . هر فردی بسمت و سوی دکان دوست و طرف حساب خود میرفت تا ضمن دیداری دوستانه، خرید خود را انجام و بعد از ان عازم سیاه چادر ایل شوند  . رسم باغ داران اینگونه بود که در فصل میوه در ورودی باغ را تا زمانی که حضور داشتند نمی بستند و برای برکت میوه باغ خود از تعارفات عدول کرده و سبدی  هر چند کوچک و جزیی در خور را به مسافران  بخصوص عشایر  عبوری پیشکش میکردند . مسافرین هم جوری ، هر طور شده  بذل و بخشش انها را جبران می کردند . این کار همیشگی و اجدادی دو طرف بود .  سفر و خرید به انتهای خود رسید و همگان با تاخیر کمی راه رفته را دو باره بر میگشتند و خشنود و راضی از خرید خویش شادابتر از همیشه بنوعی کبکشان خروس میخواند . هر چه باشد نوبت من  هم  داشت فرا میرسید . و سلاح ویژه خود را از پیش آماده و عبارت بود از چوب دستی بلند و حلقه دار یک طرف باز ،هشتی مانند ،  که کاربرد اصلی ان پای بزغاله و بره ها و حتی گوسفندان را  در هنگام مهار میگرفتند. یک سر آن در دست و طرف دیگر  و سر مخالف ان تکه  برگردان هشتی مانند داشت.  آن را سفت و محکم لابلای خورجین و دنده ( پهلو ) قاطربسته بودم و هیچکس هم  نه از ان چوب و نه از نقشه من آگاهی داشت .کاروان در راه برگشت بسوی منازل بود و آفتاب هم هنوز یک چوب دستی به افق شنی تپه های کوه مانند  مانده بود ،و فاصله داشت . از ان آبادی که رد شدیم ، رفت و آمد اهالی هم بسیار کم شده بود و همه خسته و کوفته با بار و بی بار رهسپار منزل شده بودند . من  آخر ین نفر کاروان بودم . کم کم از کاروان عقب ماندم و سلاح خود را در آوردم و نیم خیز روی پشت قاطر با چوب دستی دارای گره هشتی، (کلاک ) را به گردن تک تک انارهای سرک کشیده از ورای  دیوار  می انداختم و بسوی خود و اینطرف دیوار کشیده و به سمت خود  پرتاب میکردم . انارهای بدست آمده را  روانه خورجین دهان گشاد و آماده بلعیدن میکردم . خورجین دو لنگه را تا نیمه پر کرده بودم که یکبارقاطر رم برداشت و نزدیک بود با کف سنگفرش آجیده شوم . دولا و راست و کج و کوله تعادل خود را حفظ کردم و اینبار زمین نخوردم . تا نگو  صاحب باغ آنطرف مواظب من بود و  قاطر فهمید و من (نفهمیدم ) متوجه نشدم .  همینطور در سایه  تپه  سوار بر دیوار پیش میرفتیم که به کوتاهترین بخش دیوار  چیزی نمانده بود . از اینطرف و صاحب مال از آنطرف در تعقیب بودند . صدای نسیم و گاهی تند باد و خش خش برگها و شاخ برگ و صدای عصر گاهی پرندگان مانع ان شد که من از انطرف دیوار مستحکم و بلند،  چین مانند  ،متوجه حضور انها شوم . حیوان زبان بسته مرتب گوشها را تیز و پا را بزمین می کوبید و از دیوار دوری میکرد اما من اصرار داشتم تتمه ماموریت خود را به اتمام برسانم . صاحبان طاقتشان سر آمده بود از کوتاهی دیوار ناگهان جفتی آدم  هیکلی بیرون پریدند . قبل از هر عکس العملی مرا غافلگیر و اول خورجین اناری از زیر پایم کشیده و انارهای چند رنگ و درشت و آبدار بر سنگفرش کوچه باغی می گولیدند و  بطرف جاده  مالرو شیبدار سرازیر میشدند .   برخی از انارهای ریخته  زیر دست و پا له شدند . دادو قالم بهوا رفت خود را به مرده غریبی زدم و اخ و واخ که دلم، وای سرم که  شاید بتوانم از  این مهلکه بگریزم . یکی به دیگری می گفت رهاش کن برود ایل کشون میشود و نزاع و درد سر بوجود می اید . دوباره گفت تحویل پاسگاه چطوره ژندارمری چطوره  ؟همراهش گفت نه نه ، بهیچ وجه صلاح نیست .شاهد و شاهد کشی و برو بیا و در این فصل کار علافی دارد .  گمان کنم این همون باشه که پارسال دم باغ مشهدی ر. باغش را داشت لوت میکرد باشد . در همین حین قاطر آرام و مهربان ،سرکش شد و نیم عر عری سر داد و چهار  نعل تاخت، بمانند اسب نر بسوی ایل گریخت و من بدنبال قاطر و آن دو نفر بدنبال من .حالا بگیر و کی بگیر تعقیب و گریز ادامه داشت . خرجین و اسباب جزیی خریداری شده و انار های سالم و له شده در مسیر ریخت و پاش بجا مانده بود . من که در فکر خلاصی از درد سر و گرفتاری خود فکر میکردم .نه خورجین و نه وسایل مهم بود قاطر هم که خوشبختانه از دست همه جان سالم بدر برد  و از تیر رس تعقیب و دستیابی دور ، خلاص شده بود .هرچه به سمت ایل نزدیکتر می شدیم  هوا به تاریکی نزدیک میشد .تعقیب کنندگان سرعت خود را کاهش میدادند. حالا مشکل یکی و دوتا که نبود . جواب تک تک افراد ایل و صاحب  قاطر و خانواده و اشیای بجا مانده در خورجین همه و همه فکرم  را مشغول کرده بود و در فکر توجیه و راه حل مناسب در خود گره کور ایجاد کرده، بودم . اول کاری که کردم  در حال فرار و دویدن و نفس نفس زدن دعای خلاصی از دست انها بود . البته من در چنگ انها گرفتار بودم در وهله اول و بجز چند لت و کت و یقه گیری و هل و پل کتک کاری در کار نبود انها محطاطانه عمل کردند . عمدا نخواستند وارد در گیری و عواقب بعدی  پس  از ماجرا و  شاید  رخداد سختر آتی  شوند که در وافع مسبب  اصلی من بودم  . دومین کار من توبه نهایی از این کار نا پسند و بی خردی بود که به خود قول دادم دیگر تکرار نشود . هوا  درست و حسابی تاریک شده بود .  نرسیدن و همراهی نکردن با کاروان برخی خانواده ها را نگران ساخته بود و گروهی در پی یافتن من و فرارسیدن پیک خالی یعنی همان قاطر بدون جل و بند و خورجین  وسایل  ،عده ای  را در این  تردید  که ممکن است  واقعه ناگواری اتفاق افتاده باشد ، ذهنها را بخود مشغول کرد . جارچیان هم راه افتاده بودند و شب  تیره و تار کم کم  فرا رسیده ، را چراغانی و در مسیر ،بوته های  کپه کپه  را با آتش زدن ،آتش بازی راه انداخته  بودند و بسوی دهکده و در مسیر ورودی بشکل گروهی با عجله می گشتند وچرخ می خوردند، های جار میکردندو  پیش می امدند . تا در یک نقطه دور تر از محل واقعه بهم رسیدیم . من که قولی مردانه و وجدانی  به خود داده بودم  که نه دیگر  دروغ بگویم و نه از این گونه کارها بکنم اصل ماجرا  را با اضافاتی شرح دادم . مگر همگی قانع شوند و دنبال سولات گونا گون و پی گیری ماجرا نباشند و من بتوانم به آرامش نسبی برسم .اظهار نظرها و تف و لعنت ها بود که نثار حقیر میشد . من هم کوتاه امدم یعنی باید ساکت و ارام باشم . دوستان متفق القول شدند فعلا بدنبال خورجین و وسایل برویم . همه راه افتادیم تا به محل در گیری رسیدیم .انارهای کپه شده در یک سمت  قرار داشت و وسایل جاداده شده هم در خورجین در سمت دیگر  و کنار راه مسیر نهاده شده بود . بر قرار باشید دوستان lahvazeill.avablog.ir